De doerian

Het was op de Sinabang/phmw van de KPM ten strengste verboden om een doerian mee aan boord te nemen. Voor zover ik me kan herinneren, was het bij de gehele KMP vloot verboden doerians aan boord te hebben.
Als je ooit een doerian hebt geroken, dan is het niet moeilijk te bedenken waarom ze aan boord verboden waren. Wat stinken die vruchten. Het is al vreselijk dat een doerian stinkt, maar de vieze lucht die ze verspreiden blijft ook nog lang hangen en trekt overal in. Ik ben nooit een liefhebber geweest van deze vrucht. Zelfs met mijn neus dicht, kan ik het vruchtvlees bijna niet door mijn keel krijgen.

De niet-kenners zullen zich afvragen wat is een doerian? Bij de K.P.M. werden ze sergeantskloten genoemd. Het zal me niet verbazen als deze betiteling bij het KNIL vandaan kwam.

Een doerian kan wel 25 cm lang worden met een diameter van soms 15 cm. Doerians zijn langwerpig of rond, de kleur van de schil is groen tot bruin en het vruchtvlees lichtgeel tot rood. En ze stinken, zelfs door de schil, naar een combinatie van zweet sokken en rotte uien, vermengd met de lucht van rotte spruitjes en knoflook of iets dergelijks. Eigenlijk kan ik de geur niet beschrijven, ze stinken gewoon en niet zo’n klein beetje ook. Soms wilde je niet onderdoen voor een “ervaren” collega en probeerde je een stukje van een durian, met je neus dichtgeknepen, in je mond te stoppen en zonder kauwen door te slikken. Gevoelsmatig had ik daarna het idee, dat die stinkende geur nog uren om me heen bleef hangen.

Aan boord waren er altijd wel een paar mensen die gek waren op deze vrucht. Zodra ze de kans zagen bezochten ze de pasar in Singapore of Bangkok om een durian te kopen.

Deze liefhebbers van de doerian waren zeer creatief om hun vruchten aan boord te smokkelen en te verbergen.



We kwamen vrijwel nooit bij elkaar in de hut, maar dronken in onze vrije tijd altijd gezamenlijk een biertje of een borrel op het tampatje midscheeps. Soms moest ik wel eens een telegram bij een collega in zijn hut afleveren. Als ik pech had en betrokkene had net een doerian verorberd, stond ik zo weer buiten. Mon Dieu wat een stank. Maar goed, vrijheid en blijheid voor ons allen.

Afgelopen week was mijn echtgenote naar de toko in Alkmaar geweest. ’s Avonds zegt ze; “ik heb wat lekkers voor je gekocht”. Ik dacht meteen aan mijn favoriete spekkoek. Even later komt ze uit de keuken, niet met mijn favoriete spekkoek, maar met iets bruins op een schoteltje wat vreselijk stonk. Wat een stank. In één klap was ik terug op de Sinabang van de KPM. Mijn liefhebbende echtgenote had bij de toko doerian cake gekocht……….

Na 45 jaar hoorde ik dat ze doerians lekker vindt, maar sinds haar jeugd in Ned. Indië niet meer had gegeten.

Ik heb die cake, kan de naam amper over mijn lippen krijgen, direct ingepakt in cellofaan, in een plastic tas gestopt en tenslotte afgeplakt met tape. Als mijn dierbare echtgenote verder wil smullen van haar doerian cake, doet ze het maar in de tuin.

By the way, ze had ook spekkoek voor me gekocht.

Dick Schenk

p.s. vanmorgen vond ik goed verpakt in cellofaan een stuk doerian terug in de koelkast. Het stonk gelukkig niet.