Dick Schenk scheef mij,
Ik verbaas me altijd, dat oud collega's nog zoveel tastbare herinneringen in de vorm van brieven/foto's etc. van vroeger hebben. Ik heb helemaal niets meer. Heb vroeger ook nooit een dagboek of iets dergelijks bijgehouden. Zelfs mijn monsterboekje is verdwenen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven, dat ik vrijwel nooit een brief naar huis schreef. Een enkele keer een ansichtkaart vanuit een haven die we aanliepen. Of een telegram bij een verjaardag. Ik ben nooit een "schrijver" geweest. Vanaf mijn 14e jaar, eerst op de fiets, later liftend, zwierf ik met een vriend in de vakanties door Europa. Toen schreef ik ook al geen brieven en nog steeds niet. Als we nu een paar maanden met de camper door Europa zwerven verstuur ik altijd één ansichtkaartje naar mijn moeder, met "alles is ok, hebben mooi weer" erop. Dit in tegenstelling met mijn broers, die vrijwel iedere dag met haar mailen of telefoneren. Achteraf is het wel jammer, dat ik zo weinig heb geschreven tijdens mijn vaartijd en later. Bovendien is het weinige, dat ik ooit aan het papier heb toevertrouwd nog verdwenen ook. Nu moet ik het doen met "herinneringen", die wel wat vertekend zullen zijn. Ik heb nog wel een ronde penhouder op mijn bureau staan, met schuin afgezaagde koperen buisjes van ongelijke hoogte waarin een pen past, met op het houten ronde blokje de naam "Houtman" geponst. Heb ik ooit van de carpenter van de Houtman/peuc gekregen.
Dick Schenk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten